Janusz Korczak (właściwe nazwisko Henryk Goldszmit) urodził się 22 lipca 1878 lub 1879 roku w Warszawie. Zginął zamordowany przez hitlerowców w obozie koncentracyjnym, prawdopodobnie w Treblince. Po ukończeniu studiów medycznych na Uniwersytecie Warszawskim rozpoczął pracę jako lekarz w szpitalu dziecięcym. Jednocześnie prowadził działalność w czytelniach Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności i rozpoczął twórczość literacką. W 1911 roku został dyrektorem Domu Sierot dla dzieci żydowskich. Placówka ta, dzięki stosowanym przez niego metodom wychowawczym, zdobyła rozgłos w świecie. Korczak prowadził między innymi takie instytucje wychowawcze jak sejm dziecięcy, sąd, plebiscyty.
Po pierwszej wojnie światowej, w której uczestniczył jako lekarz, objął kierownictwo pedagogiczne Naszego Domu – placówki opiekuńczej dla robotniczych dzieci polskich. Założył i redagował „Gazetkę Domu Sierot” i „Gazetkę Naszego Domu”. W 1926 r. utworzył unikalny organ dzieci i młodzieży pt. „Mały Przegląd”, wychodzący jako dodatek tygodniowy do „Naszego Przeglądu”. Od 1930 r. redagowanie powierzył swojemu sekretarzowi i przyjacielowi Igorowi Newerlemu. W latach 1925 – 1939 Korczak współpracował z Marią Grzegorzewską w kwartalniku „Szkoła Specjalna”, prowadził wykłady w Studium Pracy Społeczno-Oświatowej Wydziału Pedagogicznego Wolnej Wszechnicy Polskiej, współpracował z Państwowym Instytutem Nauczycielskim. Pod pseudonimem Stary Doktor prowadził pogadanki o treściach pedagogicznych przed mikrofonem Polskiego Radia.
Korczak debiutował w 1896 r. humoreską pt. „Węzeł gordyjski”. W 1901 r. napisał powieść pt. „Dzieci ulicy”. Do najbardziej popularnych jego utworów należą: „Koszałki-opałki”, „Dziecko salonu”, „Mośki , Jóski i Srule”, „Jóski, Jaśki i Franki”, „Sława”, „Feralny tydzień”, „Jak kochać dziecko”: cz.I – „Dziecko w rodzinie”, „momenty wychowawcze”, cz.II – „Internat”, „Kolonie letnie”, cz.III – „Dom sierot”, „Modlitwy tych, którzy się nie modlą”, „Król Maciuś Pierwszy”, „Bankructwo małego Dżeka”, „Prawo dziecka do szacunku”, „Kajtuś czarodziej”, „Ludzie są dobrzy”, „Pedagogika żartobliwa”, „Pamiętnik” (pisany w getcie warszawskim do 4 lipca 1942 r. – wydany pośmiertnie w 1958 r.). W latach 1957-1958 został opublikowany „Wybór pism” Korczaka, a w 1978 r. ukazały się jego „Pisma wybrane”. Utwory Korczaka były tłumaczone na wiele języków obcych.
Dzieciom poświęcił całe swoje życie. Zarówno w publicystyce pedagogicznej, jak i twórczości literackiej, walczył o ich naturalne prawo do rozwoju, do szacunku i ludzkiej egzystencji. Jako pedagog stworzył oryginalny system wychowawczy, jako pisarz obdarzył młodych i dorosłych czytelników utworami o głębokich treściach humanistycznych, w których świat baśniowej fantazji zespolony został z realistyczną obserwacją dziecięcego życia, dziecięcych tęsknot i marzeń. W swej prozie dla dzieci i młodzieży ujawnił wiele prawd psychologicznych, dzięki czemu wzbogacił naszą wiedzę o dziecku.
